Door Jackie Munro, PhD – 28 februari 2025
Beste psychiater,
Als docent met twintig jaar ervaring reflecteer ik vaak op de goede en slechte semesters die ik heb gehad. Soms krimp ik ineen als ik terugdenk aan sommige dwaze of domme uitlatingen die ik deed. Ook denk ik na over de dingen die ik in mijn lessen heb meegenomen en die eigenlijk niet zoveel te maken hadden met het onderwerp dat we op dat moment behandelden. Ik vraag me dan terugkijkend af: wat bezielde me? Bij hetgeen jij doet is reflectie nog veel belangrijker want jouw werk heeft veel meer impact dan het wat ik deed, omdat het letterlijk om de levens van uw patiënten gaat. Dat vereist veel meer zelfonderzoek en reflectie dan bijvoorbeeld de opzet en presentatie van een verklarend essay.
Daarom vraag ik je om alsjeblieft te reflecteren op onderstaande vragen als je van plan bent om te blijven werken. Maar eerst is het belangrijk dat je weet dat ik, vlak voordat ik mijn langdurige patiënt-arts-relatie met jou beëindigde, mijn buurt na 23 jaar moest verlaten, opgesloten op de achterbank van een politieauto (er was geen ambulance beschikbaar). Ik had een afscheidsbrief geschreven aan mijn man en mijn zoons waarin ik zei dat ik het niet meer aankon. Ik dreigde een fles pillen te slikken omdat ik zoveel pijn had. Ik had zes lange maanden met verschillende medicatieproeven achter de rug, zwaar onder invloed van Xanax (alprazolam) en BuSpar (buspiron), zoals door u voorgeschreven werd zonder me ooit gezien te hebben. Gelukkig kwam mijn zus me te hulp en hebben het personeel van de spoedeisende hulp en de psychiater van het ziekenhuis mijn leven gered door me van de medicijnen af te halen die u me onzorgvuldig had voorgeschreven.
Wat dacht je nou eigenlijk toen je me in minder dan zeven maanden tijd bijna 800 pillen Xanax voorschreef?
Zag je niet dat ik afhankelijkheid aan het ontwikkelen was, zeker gezien je achtergrond in de verslavingszorg? Op de eerste hulp hoorde ik dat ik “een aanzienlijke tolerantie voor Xanax had ontwikkeld” en dat mijn BuSpar-dosering “veel te snel was verhoogd”. Ik zal die woorden nooit vergeten, zolang ik leef. Eindelijk had ik een antwoord op het merendeel van mijn leed.
Was je vergeten dat Xanax een van de meest verslavende medicijnen ter wereld is?
Ik heb sindsdien vernomen dat veel lokale professionals het voorschrijven beperken tot maximaal 10 pillen per patiënt per jaar. Houd hier alsjeblieft rekening mee als je overweegt om Xanax te blijven voorschrijven.
Hoezo heb je niet gekeken naar de huidige medische literatuur over de gevaren van Xanax?
Ik weet dat je meer dan 30 jaar ervaring hebt, maar de literatuur wijst overduidelijk op de gevaren van langdurig gebruik van Xanax. Ja, benzodiazepinen hebben wellicht een belangrijke plaats in de psychiatrie, maar alleen bij kortdurend gebruik. De literatuur wijst er bovendien op dat deze medicijnen angstgevoelens juist verergeren – en wel aanzienlijk. Het rebound-effect van benzodiazepinen is heel ernstig. U en alle psychiaters zouden de gruwelijke verhalen van patiënten die langdurig benzodiazepinen gebruiken moeten lezen. Bezoek de websites van BenzoBuddies en BIC (Benzodiazepine Information Coalition). Deze sites alleen al zullen voor altijd veranderen hoe en of u benzodiazepinen voorschrijft.
Wat haalde je jezelf in je hoofd om niet te luisteren naar mijn man, die toch ook arts is, toen hij je vroeg om de medicatie van mij te veranderen?
We moesten van de ziekenhuispsychiater, met zijn 20 jaar ervaring, leren dat Xanax alles alleen maar erger maakte. Hij verklaarde dat hij Xanax nooit had gebruikt en dat ook nooit zou doen, omdat het middel naar zijn mening veel te gevaarlijk was. Binnen enkele dagen na het stoppen met het medicijn, met tijdelijk gebruik van Klonopin (clonazepam, iets waar we jou zelf nota bene ook om hadden gevraagd), voelde ik me aanzienlijk beter. Mijn hersenen zaten niet langer in de martelende Xanax-achtbaan.
In de weken die volgden, voelde ik me meer mezelf dan ik me in maanden had gevoeld. Familie en vrienden waren verbaasd – en blij – om mijn verbetering te zien. Naast de opluchting werd ik echter ook overweldigd door een diep verdriet om wat ik had doorstaan en een diepe spijt dat ik niet eerder naar de waarschuwingssignalen had geluisterd, met name die van het personeel van de gerespecteerde instelling waar ik naartoe was gegaan. Zij drongen er destijds al bij mij op aan om te stoppen met Xanax, maar ik had er niet naar willen luisteren. In feite was mijn vertrouwen in jou alleen maar toegenomen naarmate mijn situatie somberder werd, en ging ik meer en meer op enkel jouw mening vertrouwen.
Wat heb je gedacht toen ik bleef zeggen dat ik meer Xanax nodig had, zag je dat niet als een teken van afhankelijkheid/tolerantie?
Ik besef me nu dat toen je mijn nachtelijke dosis Xanax verdubbelde, ik daardoor weliswaar knock-out ging, maar de volgende dag de ergste angstgevoelens had die ik ooit had gehad. Ik bleef je bellen en zei dat mijn angst op vreemde en ongebruikelijke manieren erger werd, zoals trillen, kortademigheid en OCD-achtig gedrag. ’s Ochtends en overdag Xanax gebruiken was iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan. Vond je dat niet vreemd? Je had je daar zorgen over moeten maken.
Wat dacht je wel niet, om me meer dan zeven maanden lang niet persoonlijk te zien terwijl ik enorm worstelde (vanwege de Xanax, weet ik nu)?
We hadden gebruik kunnen maken van mondkapjes. Je hebt zelfs nooit overwogen om van beeldschermen gebruik te maken tijdens onze telefonische therapie. Als je je praktijk wilt voortzetten, kijk dan eens naar de huidige literatuur over psychiatrie op afstand. Het heeft zowel voor- als nadelen. Therapeuten zijn verbaasd over wat ze missen als ze een patiënt niet persoonlijk zien. Therapeut Sean Grover beschrijft hoe de emotionele ervaring bij persoonlijke sessies heel anders is, omdat je dan toegang hebt tot non-verbale communicatie en een meer intieme persoonlijke relatie kunt opbouwen. Toen ik kort bij een therapeut op kantoor was, was het enige wat ik haar vroeg wanneer ik geen Xanax meer nodig zou hebben. Ze zei dat ze mijn vraag niet kon beantwoorden omdat ze geen arts was. Hebben jullie hier nadien ooit met elkaar over gesproken? Waarom kon ik jou eigenlijk niet op je kantoor zien?
Wat dacht je toen je een instelling buiten de staat aanraadde die 90.000 dollar uit eigen zak zou kosten, terwijl ik al naar een lokale instelling was geweest? Begrijp je hoe demoraliserend het was om dat te horen?
Het was deze aanbeveling die me ertoe bracht een afscheidsbrief aan mijn familie te schrijven. Ik kon niet nog een behandelcentrum, nog een ronde medicijnen of nog een ronde valse hoop aan. Jij bleef me maar afschuiven…
Wat haalde je in je hoofd toen je me vertelde dat je je reeds overleden moeder wilde ‘vermoorden’?
Een band kweken is één ding, maar dat vertellen was verontrustend. Een grote rode vlag waar ik in een vroeg stadium meer aandacht aan had moeten besteden.
Wat beoogde je eigenlijk toen je herhaaldelijk zei hoe goed mijn verzekering was en je me telefonische therapie aanbood?
Mijn man drong er bij mij op aan om dit met u te bespreken, omdat het ons zo dwarszat. Was ik niet meer dan een eenvoudige en lucratieve patiënt voor jou?
Wat dacht je eigenlijk toen je me gedurende al die tijd vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het gebruik van Xanax om te slapen, omdat ik een ‘pediatrische (kinder) dosis’ kreeg?
Hopelijk krijgen jonge kinderen nooit Xanax door je voorgeschoteld, en nogmaals, het mag nooit voor langdurig gebruik worden voorgeschreven. Ja, ik geef toe, het heeft jarenlang zijn werk gedaan voor mij, maar het was uw taak om ‘geen schade te berokkenen’ en mij te adviseren om een andere weg in te slaan. Ik heb een vriendin die in een moeilijke periode een benzodiazepine voorgeschreven kreeg, maar haar psychiater zei daarbij direct dat ze de taak had om haar te helpen om ook weer langzaam af te bouwen en om wat anders te proberen, omdat langdurig gebruik van benzodiazepinen gevaarlijk is.
Het is ironisch dat een ziekenhuispsychiater mijn leven heeft gered en alles in een paar dagen ten goede heeft gekeerd, terwijl mijn zes martelende maanden bij u helemaal niets hebben geholpen. Ik begrijp dat psychiatrie complex en genuanceerd is, maar jouw beslissing om mijn Xanax-dosering te verhogen en mij nooit persoonlijk te zien tijdens mijn moeilijkste momenten, heeft mijn leven in een nachtmerrie veranderd. Het komt erop neer dat jouw benadering van patiëntenzorg gemakkelijk was voor jou, maar gevaarlijk schadelijk voor mij.
Denk alstublieft na over bovenstaande vragen als je van plan bent om te blijven praktiseren. Ik zal altijd spijt blijven hebben dat ik jou, mijn specialist, zo lang heb vertrouwd.
Met vriendelijke groet,
Uw voormalige patiënt, nu medicijnvrij en beter dan ooit.
***Gepubliceerd op Mad in America, 28 februari 2025. Vertaald en bewerkt door MitN***
Mad in the Netherlands presenteert blogs van een diverse groep schrijvers. Deze berichten zijn bedoeld als een openbaar forum voor discussie over de psychiatrie en haar behandelingen. De geuite meningen zijn die van de schrijvers zelf.
