Dan manisch, dan weer depressief. Zit je in een manie, dan kun je de hele wereld aan, tenminste, dat denk je, met alle gevolgen van dien. Ben je depressief dan komt er niks meer uit je handen. Tijdens zijn behandeling in de psychiatrie vertelden medewerkers Jolmer: “Je bent en blijft bipolair en daarmee moet je leren leven”. Gelukkig vond hij een voor hem zeer helpende alternatieve vorm van therapie. Hoe hij zo toch kwam tot een emotioneel stabiel bestaan, gezonde relaties en een plek in de samenleving, vertelt hij in deze blog.

Of het nu gaat om afspraken, sporten of het ontmoeten van vrienden of familie, we leven vaak volgens onze agenda. Tijd is tot een handelswaar geworden ten koste van relationele tijd. Deze alternatieve tijd eren, is een ruime hoeveelheid respect creëren voor de dingen, mensen en plaatsen om ons heen, met een zorgvuldige en koesterende blik. Deze relationele tijd vereist dat we een stap terug doen uit onze gebruikelijke rituelen, gevangen tussen taken en activiteiten. Zo worden we opgeroepen om nieuwe ritmes en afstemmingen te ervaren om onze tijd bewuster en meer ten volle te mogen leven.

Goede Engelen dienen mensen, en vooral zieke mensen, geven hen hoop, waarde en Liefde, fungeren als hun boodschappers en beschermen hen die lijden. Brenda was een uitstekende Engel. Ze geloofde in de paradigmaverschuiving van institutionele psychiatrie, die incompetent is in het genezen van patiënten met psychische aandoeningen, naar innovatieve en competente sociale psychiatrie, die onderwijst in, en gebruik maakt van, complementaire genezende therapieën voor geestelijke ziekten om patiënten te helpen genezen zoals bijvoorbeeld Soteria, Leven met Stemmen, ”Open Dialogue”. Na 12 jaar psychiatrische marteling, de ene nog traumatischer dan de andere, blijkt het dat Brenda ervoor heeft gekozen om de Engelen terug te vinden die ze heeft ontmoet en die vóór haar naar het hiernamaals zijn vertrokken. Een strijdbaar eerbetoon aan Brenda Froyen, een Engel, een Martelaar.

Herstellen van PAWS/PWS en PSSD was een enorme uitdaging voor Tomasz. Hij moest het verstandig aanpakken en er alles aan doen om het proces te overleven en zijn lichaam en geest te helpen genezen. In dit artikel geeft hij aan wat helpend en belemmerend was in zijn genezingsproces op basis van zijn persoonlijke ervaringen opgedaan in de zes jaar die hij leefde met langdurige ontwenning en post-SSRI seksuele disfunctie. Dit alles ontstond ná het gebruik van Sertraline, een antidepressivum. Wellicht kan de ervaring van Tomasz jou helpen als je met gelijksoortige klachten geconfronteerd wordt.

Een groep bezorgde ervaringsdeskundigen verzocht de NVvP om een dialoog in het euthanasiedebat. Is voordat een gesprek over de inhoud van een richtlijn gevoerd kan worden niet eerst de vraag relevant of de partij die daartoe het initiatief neemt in staat is om diens eigen rol in het ondraaglijk lijden te kunnen zien?

Er zijn mensen bij wie het afbouwen van psychofarmaca geen enkel probleem geeft. Helaas is dat bij Sandra Kouwenhoven, de schrijfster van deze blog, niet het geval. Zij heeft inmiddels 10 jaar last van PWS, voortdurende ontwenningsklachten door medicijnschade. Dit uit zich in dystonie, vermoeidheid, overprikkeling, slecht zien, brandende huid, hersenmist en andere vormen. In deze blog vraagt ze aandacht voor het belang van langzaam afbouwen, de beschikbaarheid van betaalbare afbouwmedicatie en het erkennen van PWS. Meer terughoudendheid bij het voorschrijven en patiënten beter wijzen op de risico's van psychiatrische medicijnen kan veel leed voorkomen.

Brenda Froyen was auteur, leerkracht en activiste in de geestelijke gezondheidszorg. Na twee erg traumatische ervaringen van afzondering en fixatie tijdens haar laatste psychotische episode heeft ze besloten de ziekenhuizen waar dit gebeurde gerechtelijk te vervolgen. Tijd voor de MeToo-beweging van de geestelijke gezondheidszorg. Tijd om de echte waanzin te stoppen. Jij kunt helpen.

Als het leven uitdagingen geeft, fysiek en mentaal, lijken diagnoses en psychiatrische medicijnen de enige oplossing voor Elisabeth. Later krijgen de beperkende gedachten door de diagnoses en de nevenwerking van de medicatie een te grote rol in haar leven. Als het haar vervolgens duidelijk wordt dat die niet altijd een even wetenschappelijke basis hadden, wendt ze alle schuld af op de psychiatrie en farmaceutische industrie. Door een lange, pijnlijke weg, beseft ze dat het in contact komen met haarzelf feitelijk was waar het steeds om ging. Ze heeft geleerd dat de gevoelens in haar lichaam en geest iets willen zeggen waar ze wel of niet aan kan beantwoorden; dat ze keuze heeft.

De DSM en diens bredere context omvatten volop verzonnen termen die door commissies zijn gecreëerd en gedefinieerd en die vervolgens op mensen in nood werden en worden geplakt. Het probleem is dat dit taalgebruik niet stimuleert om te luisteren. In plaats daarvan beïnvloedt het hoe volwassenen en kinderen worden gezien. Te vaak zijn de etiketten belangrijker dan de emoties en de ervaringen die erachter zitten. Iemand die gewond is geraakt door het leven zou kunnen zeggen: “Ik ben misbruikt en ik heb pijn” of “Ik heb in de oorlog gevochten en ik ben geschokt”. Maar die woorden hebben minder gewicht - in veel te veel contexten - dan de woorden die horen bij diagnostische codes. Een blog over “ziek(t)e taal” in tijden van concept creep.

Larinda Bok, specialist hoogbegaafdheid, ziet in haar praktijk steeds vaker mensen die existentiële somberheid of existentiële depressie ervaren. Ze legt in deze blog uit hoe deze vorm van neerslachtigheid te onderscheiden is van andere vormen van depressie en waarom deze vorm vaker voorkomt bij mensen met hoogbegaafdheid en/of hoogsensitiviteit.

Als Anja beseft dat ze CPTSS heeft, vindt ze in de vorm van EMDR-therapie gecombineerd met boetseertherapie en paardentherapie haar weg naar meer geluk. In deze blog legt ze uit waardoor de lichaamsgerichte therapievormen voor haar zo'n belangrijke aanvulling op EMDR zijn gebleken.

"Alsjeblieft luister, verbind je met degene, ontneem iemand zijn vrijheden en zelfstandigheid niet, daar help je een mens niet mee", zegt Esther Verhoek, zich baserend op haar eigen ervaringen met (gedwongen) opname. Bert Stavenuiter vraagt zich hierop af: "Waarmee help je als naaste dan wel? Waar ligt de grens tussen zelf laten doen en ingrijpen? En wat kan iemand dan doen alleen of met een naaste?" Daarover meer in deze blog.

Psychische problemen, onveilige hechtingsproblematiek, trauma, stress, medicatiegebruik, verslavingsproblematiek; allerlei thema’s die een liefdesrelatie (tijdelijk) onder druk kunnen zetten. Situationeel partnergeweld kan voorkomen in relaties waar beide partners de beste bedoelingen met elkaar hebben maar waar situaties onder invloed van stress en druk toch escaleren. Deze vorm van geweld vindt over en weer plaats, vaak gedreven uit een gevoel van onveiligheid en onmacht. Soms proberen partners in zo’n situatie op een verkeerde manier steun bij anderen te vinden door een lastercampagne te voeren. Hoe je daarop kunt reageren als naaste en hulpverlener, waarom de inzet van een ervaringsdeskundige helpend kan zijn en waar de partners supportgroepen kunnen vinden, lees je in deze blog.

Als er steeds onenigheid tussen partners ontstaat zijn er diverse methodieken die kunnen zorgen dat het situationeel partnergeweld bespreekbaar en inzichtelijk wordt. In deze blog komen de 'cirkel van geweld', 'het emotiewiel van Robert Plutchik' en 'de cirkel van betrokkenheid en invloed volgens Stephen Covey' aan de orde. Kennis van dit soort methodieken helpt problemen aan te pakken en escalaties te voorkomen.

In hun boek Therapiewinst beargumenteren de Britse topeconoom Richard Layard en toppsycholoog David M. Clark dat de ggz als investering moet worden gezien in plaats van als een kostenpost. Dit kan bereikt worden door mentaal leed net zo te behandelen als lichamelijk leed, het stigma op psychische aandoeningen te bestrijden en kennisachterstanden weg te werken. Zij pleiten in het boek voor meer evidence-based psychologische behandelingen. Hun pleidooi blijkt ingang te vinden. In deze blog uiten drie psychologen bedenkingen bij dit therapiewinst-model.

De schrijver van deze blog mocht zo’n zes jaar geleden op doorverwijzing van Novadic Kentron als één van de eersten bij GGzE in zorg bij Peer-supported Open Dialogue. Hij worstelde langdurig met verslaving na een kindertijd met huiselijk geweld en mishandeling. POD bleek precies de vorm van zorg te zijn die bij hem paste. Eindelijk ervaarde hij veiligheid en werd hij gehoord en gezien waardoor hij toekwam aan herstel.