Moe zijn lijkt wel de nieuwe norm te zijn. Misschien komt dat omdat het druk hebben de afgelopen jaren de norm was. Zoals Georges Vigarello in zijn boek 'A History of Fatigue' beschrijft, heeft onze culturele context een grote invloed op wanneer we moe zijn (in de middeleeuwen was er geen burn-out) en wie moe mag zijn (in de middeleeuwen kregen de soldaat, de reiziger en de pelgrim voorrang boven de arbeider). Vermoeidheid is een materiële, spirituele en psychologische realiteit en het bestuderen van de geschiedenis ervan is het bestuderen van mens-zijn. Een hypothese van dit boek is dat het toenemende idee van het autonome "zelf" recht evenredig is met hoe moeilijk het is om grenzen, kwetsbaarheden, obstakels en zwakheden te accepteren, wat ironisch genoeg heeft geleid tot een groter gevoel van vermoeidheid.

De Noorse Vereniging voor Psychiatrie NPF zegt dat kritiek op psychotrope medicijnen ervoor zorgt dat patiënten zich schamen voor het nemen van dit soort medicijnen tegen psychische stoornissen. Volgens deze blog is in tegenstelling tot wat de Noorse Vereniging voor Psychiatrie beweert, niet ‘pilschaamte’ het probleem, maar dat psychiatrische patiënten vaak geen 'nee' kunnen zeggen tegen medicatie, zelfs als de medicatie niet werkt voor hen. Een weloverwogen keuze maken vraagt om eerlijke informatie en een open debat.

In deze tijd onderdrukken we de symptomen die voortkomen uit een psychiatrisch ziektebeeld vaak met medicijnen. We dempen eigenlijk de uitingsvorm van een ontregeld mens. Naar de zienswijze van de schrijfster van deze blog zijn psychische klachten onlosmakelijk verbonden met trauma vanuit hechtingsproblematiek (bindingsangst, verlatingsangst). Daar waar ouders de verbinding niet aan kunnen gaan met hun eigen primaire emotionele behoeftes en zichzelf verwaarlozen, verwaarlozen zij onbewust hun kinderen. Een pleidooi om meer verbinding met het lichaam te maken in de herstelbeweging.

De geschiedenis van de toepassing van elektroshocktherapie ofwel elektroconvulsietherapie is letterlijk en figuurlijk schokkend. Is er inmiddels meer bewijs voor een werking van ECT die de (mogelijke) nadelen rechtvaardigt?

Hoewel tardieve dyskinesie - en ook acathisie, waar het op lijkt - ernstige en vreselijke schadelijke effecten zijn van psychiatrische medicijnen, wordt het vaak over het hoofd gezien of opzettelijk genegeerd door psychiaters. Deze blog bevat tevens enkele verhelderende video's van de aandoeningen.

De Canadese Lauren leeft met de ziekte schizofrenie/schizoaffectieve stoornis. Haar YouTube-kanaal legt zicht toe op het vergroten van de kennis over schizofrenie, schizoaffectieve stoornis en mentale problemen. Haar video's zijn bedoeld als hulpmiddel voor mensen met de diagnose, hun dierbaren en voor mensen die meer willen weten over de ziekte. In deze blog laten we je kennismaken met een viertal video’s van Lauren.

J.A. Carter-Winward schrijft blogs over acathisie en herstel. Ze merkt dat door te vertellen hoe ze zover gekomen is, bij sommige mensen die nog wanhopig op zoek zijn naar begeleiding, haar ervaringen met gevoelens van ongeloof, afwijzing en/of soms woede beantwoord worden. Daarom neemt ze je in deze blog mee naar het verleden, om je te kunnen laten begrijpen dat er verschillende stadia zijn in ziekte en herstel. Ze beseft dat we ons allemaal in verschillende stadia van herstel bevinden. Maar hoopt ze, waar je je ook bevindt in het proces, vind je wellicht iets waardevols in mijn verhaal - of je nu medicijnen gebruikt, aan het ontwennen bent, een steunfiguur bent, een medische of geestelijke zorgverlener bent, of iemand die lijdt aan chronische of acute letsels.

Een vervolgblog op "Ik wist niet dat Gabapentine dit kon doen" waarin Matt zijn ervaringen deelt over wat er in het afgelopen jaar is gebeurd en wat hij leerde sinds hij Gabapentine afbouwde en te maken kreeg met voortdurende ontwenningsverschijnselen.

Trauma betreft niet enkel intellectuele of verstandelijke (cognitieve) ervaringen maar is diepgeworteld in emoties en gevoelens. Het vraagt daarom een holistische benadering die de focus legt op de emotionele ervaringen van de persoon, met inbegrip van de ontstane stressreacties (zoals angst, schaamte, schuld en verdriet). Het belang van het creëren van een veilige en ondersteunende omgeving waar mensen hun emoties in verband met de traumatische gebeurtenis kunnen onderzoeken en met inzet van vooruitstrevende interventies kunnen oplossen is duidelijk. De schrijver van deze blog werkt in zijn praktijk graag met Logosynthese®; een benadering die lichaam, ziel en geest omvat, en dus de gehele mens.

Is herstel van acathisie mogelijk? Die vraag stelt J.A. Carter-Winward zich. Zij schreef eerder een blog over haar gruwelijke nachtmerrie van door psychiatrische middelen veroorzaakte acathisie. Afgaand op de kennis (of het gebrek eraan?) van medische professionals is het antwoord ongetwijfeld 'nee'. Maar wat als zij zelf de keuze maakt om te herstellen, is er dan een kans?

Creatieve, compassievolle, vriendelijke daden en beoefeningen zijn als een goed medicijn bij vroeg trauma. Er zijn zoveel creatieve dingen die ons weer levendigheid kunnen laten voelen. Dit is het avontuur: uit te vinden wat jou weer tot leven laat komen, wat je je veilig doet voelen en gegrond, en meer open naar de wereld. “Je hoofd praat, maar je hart luistert”. Daarover gaat dit ervaringsverhaal.

Global high intensity activation is een benaming die binnen de Somatic Experiencing® wordt gebruikt. Het beschrijft een specifieke chronische ontregeling van het autonome zenuwstelsel die al op zeer jonge leeftijd is ontstaan. Vanaf die tijd is het zenuwstelsel (het gedeelte dat voor de overlevingsrespons zorgt) in een soort van shocktoestand gebleven. Er is een zeer hoge activeringstoestand in het stress-systeem waardoor er voortdurend onrust en onveiligheid aanwezig is in het lichaam, ongeacht of er op dit moment een duidelijke aanleiding voor is en ongeacht of de persoon zichzelf er bewust van is. Maar als het zenuwstelsel nooit geleerd heeft hoe het gereguleerd moet worden, kan het zich dan überhaupt nog ooit veilig voelen?

Het is bekend dat het autonome zenuwstelsel heftig reageert bij het meemaken van ernstige bedreiging. Het moment, de frequentie en de ernst bepaalt de impact op de lange duur. Maar ook de mate waarin iemand steun en bescherming ervaart van zijn sociale omgeving is heel bepalend! Was je alleen met je pijn? Als je op jonge leeftijd niet wordt voorzien in voldoende bescherming en zorg dan komt de verbinding en daarmee de hechting in het gedrang. Er is dan wel hechting maar het is een onveilige hechting. Hoe kun je met de kennis van de polyvagaal theorie naar een veiliger gevoel komen? Daarover gaat deze blog.

In mei 2020 schreven we over het Hurdalsjøen Recovery Centre, een particulier psychiatrisch herstelziekenhuis ongeveer veertig minuten ten noorden van Oslo. Het ziekenhuis werd opgericht door Ole Andreas Underland met als doel patiënten desgewenst medicatievrije zorg te bieden en ondersteuning bij het afbouwen van psychiatrische medicatie. Bob Whitaker spreekt met Ole Andreas om het succes van de baanbrekende aanpak van het Hurdalsjøen Recovery Centre te bespreken dat desondanks met de toekomst wordt bedreigt. Een voorbeeldziekenhuis dat precies werkt zoals patiënten, VN en WHO wensen, kan zomaar haar deuren moeten sluiten...

Door de immens zware start van haar leven ontstond rond haar tweede levensjaar niet één solide 'ik', maar een 'ik' die bestond uit meerdere delen. Elk deel droeg op geheel eigen wijze een stukje van de verborgen traumatische herinneringen. De schrijfster van deze hoopvolle blog legt uit dat de delen haar wilden beschermen en hoe het haar lukte ze steeds meer te integreren.

Hoewel het steeds meer bekendheid krijgt, ontkent de meerderheid nog steeds het bestaan van satanisch ritueel misbruik. Vaak tegen beter weten in. De gruwelijkheden zijn gewoon te erg om te kunnen geloven. Hoe begrijpelijk dat ook is, het is enorm schadelijk voor de slachtoffers, zoals de schrijfster van deze blog die als kind jarenlang zelf slachtoffer was van deze mensonterende praktijken. Een blog voor alle gewezen slachtoffers die moederziel alleen strijden en snakken naar erkenning en de kleintjes die nu in eenzaamheid lijden. Laten we niet wegkijken…