Door Martha Barbone – 8 november 2024
Beste psychiater,
Ik heb je 30 jaar geleden voor het eerst ontmoet. Ik wil je laten weten hoe het met me gaat.
- Vandaag was ik trotse mama op de bruiloft van mijn jongste zoon – maar als ik jou geloofd had, was ik daar niet geweest.
- Twee weken geleden vierde ik met mijn dochter dat ze haar master behaalde – maar als ik jou geloofd had, had ik dat niet gekund.
- Een paar maanden geleden vierde ik de eerste verjaardag van mijn kleinzoon – maar als ik jou had geloofd, was ik daar niet geweest.
Ik heb als alleenstaande moeder mijn drie kinderen opgevoed. De afgelopen 24 jaar heb ik zelfstandig gewoond. Ik werk nog altijd, heb een succesvolle carrière in een beroep waar ik van hou. Ik heb in geen 15 jaar een psychiatrische opname gehad. Ik heb 8 jaar geen psychiatrische medicijnen meer geslikt en ik floreer – maar als ik jou geloofd had, dan was ik er überhaupt niet meer geweest.
- 30 Jaar geleden beweerde jij dat ik waarschijnlijk nooit mijn eigen kinderen zou kunnen opvoeden, op mezelf zou kunnen wonen of ooit nog zou kunnen werken.
- 30 Jaar geleden geloofde mijn man (nu mijn ex) je – daarom hij heeft dit allemaal niet meegemaakt. Hij verliet mij en onze kinderen zodra hij dit van je hoorde.
- Helaas geloofde ik aanvankelijk ook de woorden die ik toen van je vernam.
Weet je? Toen ik je hulp zocht, voelde ik me erg hulpeloos, hopeloos en waardeloos. Ik was net geopereerd en mijn schildklier was verwijderd. Ik had twee jonge kinderen en een baby. Ik probeerde te herstellen van een licht-traumatisch hersenletsel. Ik had nachtmerries en flashbacks van jeugdtrauma’s die ik tot dan toe succesvol in de krochten van mijn geest verborgen gehouden had.
Vreemd genoeg werkte ik destijds nog voltijds als officier bij de luchtmacht. Ik was op dat moment dus ook nog getrouwd en zorgde voor mijn man en drie kinderen. Ik was gewoon nog springlevend en had tot dan nooit overwogen om een einde aan mijn leven te maken. Ik worstelde gewoon met het een en ander… Mijn chirurgisch team verwees me daarom door naar jou, omdat ze dachten dat ik depressief was. Misschien was dat ook wel zo – ik had veel aan mijn hoofd tenslotte en verlangde naar wat steun. Ik wilde weten of alles goed zou komen. Ik wilde me weer compleet voelen.
In plaats van dat ik hulp kreeg, werd ik jouw slachtoffer; een slachtoffer van de misleidende biologische psychiatrie. Ik weet niet of je mij nog herinnert en ook niet of je destijds zelfs maar iets gehoord hebt van wat ik je vertelde?
Wat ik me herinner, zijn de dingen die je zei en opschreef in mijn medisch dossier, dingen die me veel schade hebben berokkend. Ik geef je een paar voorbeelden:
- “Ondanks alle inspanningen van een multidisciplinair team reageert ze niet op de behandeling” – Dit schreef je toen je mijn carrière beëindigde en de aanbeveling deed om me door de Luchtmacht te laten ontslaan.
- “Factitious Disorder” ofwel “Nagebootste stoornis” – Dit was de diagnose die je me gaf om mijn “gedrag” te verklaren dat je interpreteerde als een poging om verantwoordelijkheid te ontlopen en aandacht te krijgen.
- “False Memory Syndrome” ofwel “Herinneringsvervalsing” – Dit zei je dat ik had toen ik mijn nachtmerries en flashbacks beschreef en de verwarring en terreur die ik voelde als ik me mijn jeugdtrauma herinnerde.
- “Het is onwaarschijnlijk dat ze ooit nog zal werken, op zichzelf zal wonen of haar kinderen zal opvoeden” – Jouw uitspraak die ervoor zorgde dat mijn man wegliep van zijn vrouw en kinderen. Jouw uitspraak die mij m’n carrière ontnam en jouw uitspraken die mij van mijn sociale omgeving verwijderde. En het ergste van alles – jouw uitspraak die mij de wil om te leven ontnam.
Er waren ook dingen die je niet zei:
- Je hebt nooit met mij gesproken over of in schriftelijke rapporten geschreven dat mijn worstelingen begonnen na mijn hoofdletsel.
- Je hebt nooit met mij gesproken over of in schriftelijke rapporten geschreven over de cognitieve problemen die ik had na het hoofdletsel.
- Je hebt nooit met mij gesproken over of in schriftelijke rapporten geschreven dat ik kort daarvoor een bevalling achter de rug had.
- Je hebt nooit met me gesproken over wat ik zelf wilde ten aanzien van mijn carrière, mijn gezin, mijn leven. Ook heb je nooit opgeschreven dat ik destijds succesvol was in mijn werk.
- Je hebt nooit ergens vermeld dat ik een schildklierhormoonafwijking had en vlak ervoor was geopereerd. De enige reden om de operatie wel te vernoemen, was om te zeggen dat ik die mogelijk zelf veroorzaakt kon hebben.
Er zijn een aantal dingen die ik heb geleerd toen ik bij jou “in behandeling” was:
- Ik leerde van jou dat professionals in de medische en geestelijke gezondheidszorg niet altijd het beste met me voor hebben als ze een diagnose stellen en behandelplannen maken.
- Ik leerde van jou dat ik niemand kan vertrouwen, vooral degenen die werkzaam zijn in de geestelijke gezondheidszorg niet.
- Ik leerde van jou dat andermans verwachtingen over mijn toekomst zo slecht kunnen zijn dat ik zelf alle hoop verloor, terwijl ik wel degelijk een toekomst bleek te hebben.
- Ik leerde van jou dat niets wat ik te zeggen had belangrijk of geloofwaardig was, tenzij het was wat jij wilde horen – dus stopte ik met praten.
Ik verliet jouw zorg na ongeveer 5 maanden om vervolgens 18 maanden in het ziekenhuis te worden opgenomen. Hoewel ik niet gebroken was toen ik jou ontmoette, heb jij mij wel weten te breken. Ik had nog nooit aan zelfmoord gedacht voordat ik jou ontmoette. Nadat ik jou had ontmoet, dacht ik er voortdurend aan. De jou opvolgende behandelteams moesten eerst uitzoeken hoe ze de schade die jij bij me had aangericht ongedaan konden maken, voordat ze ook maar enigszins iets voor me konden gaan betekenen in hetgeen waar ik oorspronkelijk voor kwam. Maar helaas leren onze psychiaters niet hoe ze mensen moeten helpen die getraumatiseerd zijn door hun vakgenoten, zoals jij. Ze hadden alleen jouw rapporten als basis om met mij te werken:
- Omdat er in jouw rapport geen melding werd gemaakt van mijn hoofdletsel, kostte het mijn familie 5 jaar om me doorverwezen te krijgen naar een neuroloog die belangrijke problemen met betrekking tot mijn hoofdletsel vastlegde en me ondersteuning en behandeling aanbood.
- Omdat jij niet geloofde dat mijn nachtmerries en flashbacks echt waren, duurde het 2 jaar voordat ik hulp en ondersteuning vond om mijn jeugdtrauma te verwerken.
- Omdat ik jou aanvankelijk geloofde, kostte het mij 20 jaar en 39 verschillende psychiatrische medicijnen om te leren dat mijn worstelingen niet beter werden door pillen.
Beste psychiater,
Familie, carrière, sociale omgeving, zelfrespect – dat zijn de dingen die je me 30 jaar geleden hebt afgenomen. Het heeft me meer dan 20 jaar gekost om genoeg in mezelf te geloven om de psychiatrie en de psychiatrische medicatie de rug toe te keren en mijn leven weer op te pakken.
Ik werd niet beter door wat jij deed, maar ik keerde terug naar het leven ondanks jou.
Ik had het geluk dat mijn familie om me gaf en dat ik toegang had tot hulpbronnen buiten de geestelijke gezondheidszorg. Wat me nog steeds achtervolgt, is de gedachte dat je dit de afgelopen 30 jaar waarschijnlijk bij vele anderen ook zo hebt gedaan en dat velen van hen misschien niet zoveel geluk hebben gehad als ik. Velen van hen hebben misschien geen leven kunnen vinden dat de moeite waard was om te leven. Velen van hen zijn hier misschien niet meer…
Maar ik, ik heb jouw “hulp” gelukkig overleefd. En niet enkel overleefd, ik floreer zelfs!
***Gepubliceerd op Mad in America, 8 november 2024. Vertaald en bewerkt door MitN***
Mad in the Netherlands presenteert blogs van een diverse groep schrijvers. Deze berichten zijn bedoeld als een openbaar forum voor discussie over de psychiatrie en haar behandelingen. De geuite meningen zijn die van de schrijvers zelf.
