Deze blog van Cathy Wield is geschreven vanuit het perspectief van een ‘geleefde ervaring’ en komt voort uit enkele kwesties die ze eveneens aan de orde stelt in haar recent gepubliceerde memoires: ‘Unshackled Mind; a doctor’s story of trauma, liberation & healing’ (Ontketende geest; het verhaal van een arts over haar trauma, bevrijding en genezing).
Blijkbaar heb ik ingestemd met ECT. En schijnbaar heb ik ook ingestemd met de psychochirurgie waarbij in 2001 een deel van mijn hersenen werd verwijderd. De operatie werd een bilaterale cingulotomie genoemd. Toen ik hiertegen in beroep ging, kreeg ik te horen dat mijn consent gegeven en geldig was omdat ik als gekwalificeerd arts precies had moeten weten wat er gebeurde. Daardoor heb ik geen enkele juridische mogelijkheid om tegen enige van deze ingrepen in beroep te gaan.
Door Cathy Wield, 15 mei 2025
Ik ben het daar niet mee eens. Er zijn mij namelijk een heleboel leugens verteld. Jarenlang is mij herhaaldelijk verteld dat ik aan een hersenaandoening leed. Die werd op verschillende manieren omschreven: als ‘een chemische onbalans’ of ‘iets structureels’ dat er blijkbaar voor had gezorgd dat ik een ‘behandelingsresistente depressie’ had. Ik werd beïnvloed door de hiërarchie, de consultants en professoren die het beter wisten dan ik… Ik was tenslotte maar een junior arts, een moeder met kinderen. Ik was maar een vrouw en ik had geen jarenlange postdoctorale opleiding gevolgd of alle mogelijke artikelen bestudeerd. Hoe kon ik die dingen weten?
Elke keer dat ik instemde met een ‘behandeling’ werd mij verteld dat ik er sneller beter door zou worden en vaak ook nog dat het noodzakelijk was om mijn leven te redden. Ik wilde natuurlijk graag beter worden. Gedurende al die jaren als psychiatrische patiënt kreeg ik een cocktail van medicijnen voorgeschreven die ik in aanvang braaf slikte. Waarom? Omdat ze me vertelden dat ze van levensbelang waren en dat ik achteruit zou gaan als ik ermee zou stoppen.
Ik was in een voortdurende staat van innerlijke onrust en daarbij voelde mijn wereld niet echt. Ik ervoer een vreemd onvermogen om emoties te tonen; een vreselijk gevoel van opgesloten zitten in gevoelloosheid. Ik was dermate gesedeerd dat zelfs lezen en elke fysieke beweging me moeite kostte. Ik geloof nu dat het de effecten van de medicijnen waren die tot deze staat van gekwelde ellende hebben geleid. Een verschrikkelijke tijd was het. En al die tijd waren mijn gedachten gevangen in verlammende, negatieve gedachtepatronen. Ik was ontzettend bang, doodsbang, dat wat ik meemaakte nog erger zou worden dan de marteling die ik al doormaakte. Dus vanzelfsprekend kon ik niet stoppen met de psychiatrische medicijnen.
Er kwam een tijd dat ik in opstand probeerde te komen. Ik was de behandelingen beu, het leven in een nachtmerrie zat, en ik verzette me tegen mijn opname in het ziekenhuis. Maar ik was in de greep van de psychiaters; zij hadden mij in hun macht en ik had geen keuze; ik werd gedwongen opgenomen, vastgehouden. Ik moest wettelijk gezien depots geïnjecteerd krijgen. Ik móest de medicijnen innemen. Er werd op mij gelet om ervoor te zorgen dat ik het mengsel van pillen en capsules doorslikte. Maar om eerlijk te zijn zou ik me ook toen niet tegen de medicijnen hebben verzet. Ik was veel te bang door wat de psychiaters zeiden, dat ik nog verder achteruit zou gaan als ik met de pillen zou stoppen. Die angst was zó echt. Het is moeilijk uit te leggen hoe bang ik was.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd ik geïntimideerd. Sommige verpleegkundigen bleven me vertellen dat ik niet beter werd omdat ik ‘niet beter wilde worden’. Ze zeiden dat ik in het ziekenhuis wilde blijven. Maar waarom zou ik daar gevangen willen zitten, weg van mijn familie, samen met anderen die ook in verschillende staten van agitatie en angst verkeerden? Die suggestie sloeg nergens op!
Toen ik eenmaal legaal gevangen zat in hun ziekenhuizen, voelde het alsof ik terecht stond. Ik moest hen bewijzen dat ik beter wilde worden en ik moest alles doen wat mij werd voorgeschreven. Dat voelde alsof ik weer terug op kostschool zat…
Het leven was een nachtmerrie. Alles waarmee ik instemde, maakte het alleen maar erger. Mijn behandelaren bleven volhouden dat mijn kapotte hersenen het probleem waren. Geen van deze psychiaters stelde ooit hun eigen rol, hun eigen aangeboden behandelingen, de door henzelf voorgeschreven medicijnen of hun eigen houding ter discussie. Nee, het was allemaal míjn schuld dat ik niet beter werd. Het waren míjn defecte hersenen. Het ging over míjn zwakte en over míjn kwetsbaarheid.
Om ervoor te zorgen dat ik ‘vrijwillig instemde’ met de psychochirurgie – die zij NSMD (Neurosurgery for Mental Disorder) noemden, een mooie naam om het te onderscheiden van de ouderwetse lobotomieën, moest ik worden ondervraagd door een onafhankelijke ‘commissie’. Een commissie die mijn dossier had gelezen en al met het ziekenhuispersoneel had gesproken voordat ze met mij spraken. De verantwoordelijke psychiater bereidde me voor voordat ik hen zag. Het werd mij heel duidelijk gemaakt dat als ik niet ‘vrijwillig instemde’, ik deze chirurgische ingreep, die mijn LAATSTE kans op gedeeltelijk herstel was, niet zou krijgen. Het was het ‘laatste redmiddel’ en ik kreeg te horen dat als ik na de operatie het medicijnregime zou voortzetten en CGT zou volgen, ik misschien, ja, héél misschien, weer thuis zou kunnen wonen. In die tijd was ik al definitief opgenomen en verbleef ik al meer dan een jaar in het ziekenhuis. Tegen die commissie werd gezegd dat ik zonder de operatie zeer waarschijnlijk zou komen te overlijden.
De toestemming die ik gaf, was zo bereidwillig gegeven dat ik me ná de operatie niet eens meer kon herinneren wat voor ingreep er nou eigenlijk gedaan was. Vóór de operatie was echter al aangetoond dat ik er toen al heel slecht aan toe was. Uit een eerdere cognitieve test was gebleken dat mijn prestaties tot de onderste 10% behoorden van wat verwacht mocht worden. Om nog maar te zwijgen over het feit dat mijn geheugen al volledig verwoest was door de ECT, die mij deels zonder mijn toestemming was toegediend op grond van de wet op de geestelijke gezondheidszorg. Bovendien was ik door de sedatie, en de andere effecten op mijn hersenfuncties ten gevolge van de medicijncocktail die ik kreeg, op dát moment zeker niet bij mijn volle verstand. Daar bestaat geen twijfel over!
Dus natuurlijk lag mijn leven volledig in handen van de psychiaters. Zij namen de beslissingen. Ik zei alleen maar dat ik het begreep en zette mijn handtekening. Hun bewering dat er geen sprake was van dwang kan onmogelijk waar zijn, want ik werd voorgelogen. Er was geen woord van waarheid in hun beweringen. Ik had geen hersenziekte. Ik werd vergiftigd door hun medicijnen. Mijn hersenen waren regelmatig beschadigd door onderhouds-ECT. De avond vóór de operatie kwam een arts in opleiding mij vragen het toestemmingsformulier te ondertekenen. De volgende dag werden twee stukjes van mijn hersenen ter grootte van een erwt opzettelijk vernietigd. En dat allemaal omdat ik dacht dat zij de waarheid spraken.
Nee, niet alleen daarom…
Ik stemde ook toe omdat ik me zo ellendig voelde dat ik vond dat ik het aan mijn familie verschuldigd was om te laten zien dat ik alles had geprobeerd, al hebben ze me daar nooit om gevraagd. Ik had me toch al voorgenomen om na de operatie een manier te vinden om een einde aan mijn leven te maken. Ik was al vastbesloten dat het me dit keer zou lukken…
Ik weet dat ik geluk heb gehad dat ik dit alles heb overleefd. Ik heb geluk omdat het na al die aanvallen op mijn hersenen veel erger had kunnen zijn. Ik sta versteld van de veerkracht van het menselijk lichaam. Het is heel goed mogelijk dat ik nog meer lichamelijke problemen krijg als direct gevolg van wat ze me hebben aangedaan. Ik weet dat ik nu dankbaar moet zijn voor het leven dat ik op dit moment heb en dat ik het beste moet maken van de onbekende tijd die me nog rest.
Maar wat ze me hebben aangedaan, heeft ingrijpende gevolgen gehad! Niet alleen is mijn leven verwoest, maar ook dat van mijn familie. Zij hebben sowieso nooit ingestemd met wat mij is overkomen. Niemand van ons deed dat. En niets van dit alles was nodig geweest…
Kon ik maar terug in de tijd. Had ik maar naar mijn gevoel geluisterd en ‘nee’ gezegd tegen het eerste antidepressivum, en het tweede…, dan was dit allemaal niet gebeurd. Ik zou nooit geagiteerd, slapeloos, wanhopig en suïcidaal zijn geworden. Ik zou nooit zijn opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, elektroshocks toegediend hebben gekregen en in een cocktail van voorgeschreven medicijnen verzeild geraakt zijn die al snel een ononderbroken patroon vormden, alleen nog verschillend afhankelijk van waar ik terecht kwam en welke medicijnen ik daar voorgeschreven zou krijgen. Maar in die tijd werd er niet gesproken over de schadelijke effecten van psychiatrische medicijnen – en vandaag, in 2025, worden antidepressiva nog steeds als ‘veilig en effectief’ bestempeld. Wat een ellende!
Maar zíj hebben er geen spijt van!
Ze zijn niet bereid om naar mijn kant van het verhaal te luisteren. Ze denken nog steeds dat ze het beter weten terwijl ze hun fouten herhalen en de levens van patiënten en de families van die mensen als proefkonijnen blijven gebruiken. Naar mijn mening zijn het arrogante, gevaarlijke dwazen die er belang bij hebben hun leugens verder te verspreiden en de wereld te overtuigen van hun wijsheden… Ik geloof dat ze eens ontmaskerd zullen worden. En ik hoop dat dit eerder vroeg dan laat gebeurt nu steeds meer mensen hun stem laten horen, het geluid van ons, de overlevenden, the survivors, die ondanks hen de moed verzamelden om vanuit ons hart te spreken terwijl we rouwen om de velen voor wie het te laat is. Sommigen van hen zijn door zelfmoord om het leven gekomen terwijl ons werd verteld dat dit het gevolg was van hun ‘ziekte’. Anderen werden geregistreerd als ‘ongelukjes’. Weer anderen lijden aan de catastrofale metabolische effecten van de medicijnen en hun vroegtijdige dood wordt ‘natuurlijk’ genoemd. Wat een grap! Ze zijn gestorven als gevolg van de giftige manipulatie van hun normale hersenchemie door medicijnen die door artsen zijn voorgeschreven. Dat is niet natuurlijk, noch is het zelfmoord. Het is niet anders dan door de staat gesanctioneerde (bekrachtigde) moord.
***Gepubliceerd op Mad in the UK, 15 mei 2025. Vertaald door MitN***
Mad in the UK host blogs van een diverse groep schrijvers. De geuite meningen zijn die van de schrijvers zelf.
