Onlangs volgde Nicole een sessie van de cursus ervaringsdeskundigheid waarbij het ging het over ‘gelijkwaardigheid’ en ‘niet oordelen’. Zelf werkzaam geweest zijnde in de GGZ en opgenomen op een PAAZ, heeft ze helaas moeten concluderen dat haar eigen ervaringen haaks staan op hetgeen in de cursus aan bod kwam. De wijze waarop er met haar en de mensen om haar heen is omgegaan, is ronduit schokkend. Met haar blog hoopt ze aan medewerkers in de GGZ over te brengen dat mensen in psychische nood betere zorg verdienen.

Psychische klachten beginnen volgens Nicky altijd met een disbalans in het reguleren van eigen en andermans emoties. Waar onveiligheid is (bij zorggever en/of vrager) kan geen echte veiligheid geboden worden maar wordt er veelal een schijnveiligheid aangeboden, gebaseerd op angst. Nicky kreeg zo al op zeer jonge leeftijd medicijnen voorgeschreven 'voor het leven'. Dit ontnam haar juist haar eigen innerlijke kracht en zelfredzaamheid en leerde haar van haar pijn weg te gaan en deze te verdoven. Als het bestaande zorgsysteem geen oplossing heeft voor hen die zo lijden dat het tot een besluit tot euthanasie aan toe leidt, dan betekent dat niet dat er geen oplossing is. De GGZ reikt enkel aan wat binnen het eigen vermogen ligt. Het zou goed zijn als het systeem diens eigen tekortkomingen wat meer zou aankijken.

De schrijvers van deze blog zijn allen voortrekkers binnen de ‘afbouwgemeenschap’. Voor zover zij weten, laat elk onderzoek naar psychiatrische behandeling met medicatie, of het staken ervan, zien dat verschillende mensen, verschillende dingen ervaren. Er is een scala aan uitkomsten. Hoewel het te snel stoppen met psychotrope middelen kan eindigen in onbeheersbare ontwenningsverschijnselen of een crisis, zijn er ook mensen die snel van hun medicatie afkomen, zelfs “cold turkey” zonder grote problemen. Soms zien mensen die zelf moeilijke ontwenningsprocessen doorgemaakt hebben anderen in gevaar verkeren en haasten ze zich om hen te redden vanuit een overweldigend verlangen om te helpen. Hoe kunnen we de schadebeperkende principes van 'tapering' overbrengen zonder de slechtst mogelijke uitkomsten te benadrukken en meer angst te zaaien dan goed is? Daarover gaat deze blog.

Een bezoek aan de bedrijfsarts vanwege uitval op het werk door mentale klachten kan heel kwetsbaar voelen, alsof je jezelf daar helemaal bloot moet gaan geven. Verrassend genoeg voor Nathan, blijkt de bedrijfsarts juist een positieve bijdrage te leveren aan zijn traumaverwerking. In deze blog beschrijft hij op pure en herkenbare wijze de vloedgolf aan gedachten, gevoelens en emoties die ‘een simpel bezoekje aan de bedrijfsarts’ teweeg kunnen brengen.

De schrijver van deze blog is gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Na jaren van traumawerk vond ze eindelijk de eigenwaarde om te begrijpen dat haar copingsmechanisme passend was bij hetgeen haar overkomen is. Nu zelfdiagnositicering aan populariteit toeneemt en labels als autisme en ADHD meer geaccepteerd lijken te worden, lijken verschillende mensen hun label BPD hiervoor in te willen ruilen. Voor de schrijver van deze blog voelt dat als “van de regen in de drup raken”.

Als Valère de diagnose Schizofrenie krijgt, verdwijnt aanvankelijk alle hoop op genezing voor hem en zijn naasten. Wanneer de behandeling hem steeds verder doet afglijden in de psychiatrie besluit het gezin zichzelf te leren en informeren met herstelverhalen van ex-lijders als basis. Door een kruisbestuiving van Open Dialogue met andere (gezins)therapieën, liefde en aandacht van de familie, goede professionele ondersteuners, en de eindeloze wilskracht en het vertrouwen van Valère, buigt zijn aanvankelijke kansloosheid om in een succesverhaal.

Dan manisch, dan weer depressief. Zit je in een manie, dan kun je de hele wereld aan, tenminste, dat denk je, met alle gevolgen van dien. Ben je depressief dan komt er niks meer uit je handen. Tijdens zijn behandeling in de psychiatrie vertelden medewerkers Jolmer: “Je bent en blijft bipolair en daarmee moet je leren leven”. Gelukkig vond hij een voor hem zeer helpende alternatieve vorm van therapie. Hoe hij zo toch kwam tot een emotioneel stabiel bestaan, gezonde relaties en een plek in de samenleving, vertelt hij in deze blog.

Op de dag dat haar jongste zoon trouwt, schrijft Martha de eerste psychiater die ze ooit bezocht een brief om zijn ongelijk en de gevolgen van zijn aannames (bevindingen) op haar verdere leven te benoemen. In plaats van hulp te ontvangen, werd ze 'n slachtoffer van de misleidende biologische psychiatrie. In haar brief onderbouwt ze deze stellingname en keert ze 'haar geloof in het systeem' na 20 jaren eindelijk de rug toe.

Of het nu gaat om afspraken, sporten of het ontmoeten van vrienden of familie, we leven vaak volgens onze agenda. Tijd is tot een handelswaar geworden ten koste van relationele tijd. Deze alternatieve tijd eren, is een ruime hoeveelheid respect creëren voor de dingen, mensen en plaatsen om ons heen, met een zorgvuldige en koesterende blik. Deze relationele tijd vereist dat we een stap terug doen uit onze gebruikelijke rituelen, gevangen tussen taken en activiteiten. Zo worden we opgeroepen om nieuwe ritmes en afstemmingen te ervaren om onze tijd bewuster en meer ten volle te mogen leven.

Goede Engelen dienen mensen, en vooral zieke mensen, geven hen hoop, waarde en Liefde, fungeren als hun boodschappers en beschermen hen die lijden. Brenda was een uitstekende Engel. Ze geloofde in de paradigmaverschuiving van institutionele psychiatrie, die incompetent is in het genezen van patiënten met psychische aandoeningen, naar innovatieve en competente sociale psychiatrie, die onderwijst in, en gebruik maakt van, complementaire genezende therapieën voor geestelijke ziekten om patiënten te helpen genezen zoals bijvoorbeeld Soteria, Leven met Stemmen, ”Open Dialogue”. Na 12 jaar psychiatrische marteling, de ene nog traumatischer dan de andere, blijkt het dat Brenda ervoor heeft gekozen om de Engelen terug te vinden die ze heeft ontmoet en die vóór haar naar het hiernamaals zijn vertrokken. Een strijdbaar eerbetoon aan Brenda Froyen, een Engel, een Martelaar.

Herstellen van PAWS/PWS en PSSD was een enorme uitdaging voor Tomasz. Hij moest het verstandig aanpakken en er alles aan doen om het proces te overleven en zijn lichaam en geest te helpen genezen. In dit artikel geeft hij aan wat helpend en belemmerend was in zijn genezingsproces op basis van zijn persoonlijke ervaringen opgedaan in de zes jaar die hij leefde met langdurige ontwenning en post-SSRI seksuele disfunctie. Dit alles ontstond ná het gebruik van Sertraline, een antidepressivum. Wellicht kan de ervaring van Tomasz jou helpen als je met gelijksoortige klachten geconfronteerd wordt.

Een groep bezorgde ervaringsdeskundigen verzocht de NVvP om een dialoog in het euthanasiedebat. Is voordat een gesprek over de inhoud van een richtlijn gevoerd kan worden niet eerst de vraag relevant of de partij die daartoe het initiatief neemt in staat is om diens eigen rol in het ondraaglijk lijden te kunnen zien?

Er zijn mensen bij wie het afbouwen van psychofarmaca geen enkel probleem geeft. Helaas is dat bij Sandra Kouwenhoven, de schrijfster van deze blog, niet het geval. Zij heeft inmiddels 10 jaar last van PWS, voortdurende ontwenningsklachten door medicijnschade. Dit uit zich in dystonie, vermoeidheid, overprikkeling, slecht zien, brandende huid, hersenmist en andere vormen. In deze blog vraagt ze aandacht voor het belang van langzaam afbouwen, de beschikbaarheid van betaalbare afbouwmedicatie en het erkennen van PWS. Meer terughoudendheid bij het voorschrijven en patiënten beter wijzen op de risico's van psychiatrische medicijnen kan veel leed voorkomen.

In 1944 startte in Michigan de eerste opleiding voor muziektherapie. Inmiddels is het uitgegroeid tot een vakgebied dat vanuit de luwte de landelijke geestelijke gezondheidscrisis onder jongeren probeert te bestrijden. Omdat muziek niet bedreigend is en zo direct in contact komt met het menselijk brein, biedt het therapeuten een ingang tot de emoties van tieners. Therapeuten zetten hierbij opgenomen muziek, eenvoudig bespeelbare instrumenten, tekstuele analyses en ritmische bewegingen in. De therapie helpt tieners om hun emoties te herkennen, verwoorden en onderzoeken, waardoor ze in staat zijn hun gedrag en gevoelens te veranderen.

Brenda Froyen was auteur, leerkracht en activiste in de geestelijke gezondheidszorg. Na twee erg traumatische ervaringen van afzondering en fixatie tijdens haar laatste psychotische episode heeft ze besloten de ziekenhuizen waar dit gebeurde gerechtelijk te vervolgen. Tijd voor de MeToo-beweging van de geestelijke gezondheidszorg. Tijd om de echte waanzin te stoppen. Jij kunt helpen.

Als het leven uitdagingen geeft, fysiek en mentaal, lijken diagnoses en psychiatrische medicijnen de enige oplossing voor Elisabeth. Later krijgen de beperkende gedachten door de diagnoses en de nevenwerking van de medicatie een te grote rol in haar leven. Als het haar vervolgens duidelijk wordt dat die niet altijd een even wetenschappelijke basis hadden, wendt ze alle schuld af op de psychiatrie en farmaceutische industrie. Door een lange, pijnlijke weg, beseft ze dat het in contact komen met haarzelf feitelijk was waar het steeds om ging. Ze heeft geleerd dat de gevoelens in haar lichaam en geest iets willen zeggen waar ze wel of niet aan kan beantwoorden; dat ze keuze heeft.