Als de moeder van Neesa per ongeluk haar vitaminepil verwardt met een tablet Clozapine van haar, belandt ze daarom in het ziekenhuis. Het brengt een interne worsteling in Neesa teweeg. Enerzijds toont het duidelijk dat het geen onschuldig middel is dat ze slikt, anderzijds ervaart ze er een positieve werking van. Ze ziet ook hoeveel zorgen er naar haar moeder uitgaan vanwege dat éne tabletje, waar zij het dagelijks slikt en haar naasten dat geen issue lijken te vinden. Zelf heeft zij er wel zorgen over. Een blog over onmogelijke keuzes.

Een patiënt die te lang een benzodiazepine voorgeschreven kreeg wat haar bijna fataal werd, roept haar psychiater op tot zelfreflectie en waarschuwt daarmee indirect haar lotgenoten voor goedgelovigheid. Dit doet ze in de vorm van een brief.

Vanwege moeilijk te verwerken rouw krijgt Reed een antidepressivum voorgeschreven. Het antidepressivum roept manie op. Dit wordt echter niet toegeschreven aan de medicatie maar aan Reed, ook door hemzelf. Dit maakt zijn leven van kwaad naar erger.

In gezinnen waar een ouder (onopgemerkt) autisme heeft, leeft vaak een onzichtbare spanning. Een spanning die nauwelijks wordt gezien, terwijl hij diep voelbaar is. De schrijfster van deze blog noemt het ‘emotionele armoede’. Het uit zich in een gebrek aan diepgang in het uitwisselen van gevoelens, het niet kunnen aanvoelen of uitdrukken van emoties op een manier die het hele gezin voedt. Het is dit gemis aan echte verbinding dat het leven van Bijrijders – de kinderen en naasten van iemand met autisme – diep raakt. De gevolgen voelen de (volwassen) kinderen in eenzaamheid, onzekerheid en hun eigen onbegrepen gedrag. Henrike van Engelenburg nodigt je uit om deze dynamiek te (h)erkennen en een taal te vinden die het bespreekbaar maakt.

Er bestaat een soort stilzwijgende aanname dat wat in een zorgrichtlijn staat min of meer automatisch als verantwoorde en veilige zorg mag, of zelfs moet worden beschouwd. Dit leidt ertoe dat er nauwelijks ruimte is voor twijfel aan een richtlijn, laat staan dat er oog is voor alternatieven. In het geval van de afbouwadviezen in de huidige Richtlijn Depressie zijn er hele sterke aanwijzingen dat die voor de meeste patiënten schadelijk en daardoor zelfs gevaarlijk zijn. De medische ethiek kent een fundamenteel principe: allereerst geen schade toebrengen. Het blijven adviseren van voor zoveel patiënten te snelle afbouwschema’s terwijl we door het, in deze blog uitgebreid besproken, Amsterdamse onderzoek weten hoe gevaarlijk die kunnen zijn, is onethisch. Volgens cijfers van de apotheek die de taperingstrips maakt, hebben inmiddels meer dan 60% van alle psychiaters en 20% van alle huisartsen deze afbouwmedicatie al voorgeschreven. Zij laten hiermee zien dat zij de veiligheid van hun patiënten, in tegenstelling tot de Richtlijn Depressie, wél centraal willen stellen. Op persoonlijke titel is onlangs door een aantal mensen een oproep gedaan aan de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd IGJ om haar rol serieus te nemen door te zorgdragen voor een snelle verwijdering van de gevaarlijke afbouwadviezen uit de richtlijn.

"Zij namen de beslissingen. Ik zei alleen maar dat ik het begreep en zette mijn handtekening. Hun bewering dat er geen sprake was van dwang kan onmogelijk waar zijn, want ik werd voorgelogen. Er was geen woord van waarheid in hun beweringen. Ik had geen hersenziekte. Ik werd vergiftigd door hun medicijnen. Mijn hersenen waren regelmatig beschadigd door onderhouds-ECT. De avond vóór de operatie kwam een arts in opleiding mij vragen het toestemmingsformulier te ondertekenen. De volgende dag werden twee stukjes van mijn hersenen ter grootte van een erwt opzettelijk vernietigd. En dat allemaal omdat ik dacht dat zij de waarheid spraken. Nee, niet alleen daarom… Ik stemde ook toe omdat ik me zo ellendig voelde dat ik vond dat ik het aan mijn familie verschuldigd was om te laten zien dat ik alles had geprobeerd." Wat betekende het geven van geïnformeerde toestemming door Cathy in de praktijk? Je leest het in deze blog.

“En dat is het wonder. Want nu zit ik hier, schrijvend achter de computer, en ik voel mijn lichaam. Dit lijf dat zoveel heeft moeten doorstaan maar er nog steeds is. Waar ik zo ontzettend trots op ben. Waar ik blij mee mag zijn. En waar ik dankzij lichaamswerk eindelijk vertrouwd mee raak.” In deze blog legt Nathan uit hoe dat lichaamswerk er in de praktijk uitziet en hoe het voor hem helpt om ondanks trauma weer veilig thuis in zijn lijf te mogen zijn.

Onlangs volgde Nicole een sessie van de cursus ervaringsdeskundigheid waarbij het ging het over ‘gelijkwaardigheid’ en ‘niet oordelen’. Zelf werkzaam geweest zijnde in de GGZ en opgenomen op een PAAZ, heeft ze helaas moeten concluderen dat haar eigen ervaringen haaks staan op hetgeen in de cursus aan bod kwam. De wijze waarop er met haar en de mensen om haar heen is omgegaan, is ronduit schokkend. Met haar blog hoopt ze aan medewerkers in de GGZ over te brengen dat mensen in psychische nood betere zorg verdienen.

Psychische klachten beginnen volgens Nicky altijd met een disbalans in het reguleren van eigen en andermans emoties. Waar onveiligheid is (bij zorggever en/of vrager) kan geen echte veiligheid geboden worden maar wordt er veelal een schijnveiligheid aangeboden, gebaseerd op angst. Nicky kreeg zo al op zeer jonge leeftijd medicijnen voorgeschreven 'voor het leven'. Dit ontnam haar juist haar eigen innerlijke kracht en zelfredzaamheid en leerde haar van haar pijn weg te gaan en deze te verdoven. Als het bestaande zorgsysteem geen oplossing heeft voor hen die zo lijden dat het tot een besluit tot euthanasie aan toe leidt, dan betekent dat niet dat er geen oplossing is. De GGZ reikt enkel aan wat binnen het eigen vermogen ligt. Het zou goed zijn als het systeem diens eigen tekortkomingen wat meer zou aankijken.

De schrijvers van deze blog zijn allen voortrekkers binnen de ‘afbouwgemeenschap’. Voor zover zij weten, laat elk onderzoek naar psychiatrische behandeling met medicatie, of het staken ervan, zien dat verschillende mensen, verschillende dingen ervaren. Er is een scala aan uitkomsten. Hoewel het te snel stoppen met psychotrope middelen kan eindigen in onbeheersbare ontwenningsverschijnselen of een crisis, zijn er ook mensen die snel van hun medicatie afkomen, zelfs “cold turkey” zonder grote problemen. Soms zien mensen die zelf moeilijke ontwenningsprocessen doorgemaakt hebben anderen in gevaar verkeren en haasten ze zich om hen te redden vanuit een overweldigend verlangen om te helpen. Hoe kunnen we de schadebeperkende principes van 'tapering' overbrengen zonder de slechtst mogelijke uitkomsten te benadrukken en meer angst te zaaien dan goed is? Daarover gaat deze blog.

Een bezoek aan de bedrijfsarts vanwege uitval op het werk door mentale klachten kan heel kwetsbaar voelen, alsof je jezelf daar helemaal bloot moet gaan geven. Verrassend genoeg voor Nathan, blijkt de bedrijfsarts juist een positieve bijdrage te leveren aan zijn traumaverwerking. In deze blog beschrijft hij op pure en herkenbare wijze de vloedgolf aan gedachten, gevoelens en emoties die ‘een simpel bezoekje aan de bedrijfsarts’ teweeg kunnen brengen.

De schrijver van deze blog is gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Na jaren van traumawerk vond ze eindelijk de eigenwaarde om te begrijpen dat haar copingsmechanisme passend was bij hetgeen haar overkomen is. Nu zelfdiagnositicering aan populariteit toeneemt en labels als autisme en ADHD meer geaccepteerd lijken te worden, lijken verschillende mensen hun label BPD hiervoor in te willen ruilen. Voor de schrijver van deze blog voelt dat als “van de regen in de drup raken”.

Als Valère de diagnose Schizofrenie krijgt, verdwijnt aanvankelijk alle hoop op genezing voor hem en zijn naasten. Wanneer de behandeling hem steeds verder doet afglijden in de psychiatrie besluit het gezin zichzelf te leren en informeren met herstelverhalen van ex-lijders als basis. Door een kruisbestuiving van Open Dialogue met andere (gezins)therapieën, liefde en aandacht van de familie, goede professionele ondersteuners, en de eindeloze wilskracht en het vertrouwen van Valère, buigt zijn aanvankelijke kansloosheid om in een succesverhaal.

Dan manisch, dan weer depressief. Zit je in een manie, dan kun je de hele wereld aan, tenminste, dat denk je, met alle gevolgen van dien. Ben je depressief dan komt er niks meer uit je handen. Tijdens zijn behandeling in de psychiatrie vertelden medewerkers Jolmer: “Je bent en blijft bipolair en daarmee moet je leren leven”. Gelukkig vond hij een voor hem zeer helpende alternatieve vorm van therapie. Hoe hij zo toch kwam tot een emotioneel stabiel bestaan, gezonde relaties en een plek in de samenleving, vertelt hij in deze blog.

Op de dag dat haar jongste zoon trouwt, schrijft Martha de eerste psychiater die ze ooit bezocht een brief om zijn ongelijk en de gevolgen van zijn aannames (bevindingen) op haar verdere leven te benoemen. In plaats van hulp te ontvangen, werd ze 'n slachtoffer van de misleidende biologische psychiatrie. In haar brief onderbouwt ze deze stellingname en keert ze 'haar geloof in het systeem' na 20 jaren eindelijk de rug toe.

Of het nu gaat om afspraken, sporten of het ontmoeten van vrienden of familie, we leven vaak volgens onze agenda. Tijd is tot een handelswaar geworden ten koste van relationele tijd. Deze alternatieve tijd eren, is een ruime hoeveelheid respect creëren voor de dingen, mensen en plaatsen om ons heen, met een zorgvuldige en koesterende blik. Deze relationele tijd vereist dat we een stap terug doen uit onze gebruikelijke rituelen, gevangen tussen taken en activiteiten. Zo worden we opgeroepen om nieuwe ritmes en afstemmingen te ervaren om onze tijd bewuster en meer ten volle te mogen leven.